Jeżeli chcemy, aby nasza modlitwa podobała się Bogu, módlmy się wytrwale (por. Łk 18,1) i z ufnością (por. Jk 1,6), pragnąc nade wszystko wypełnienia Jego woli. Szczególnie miła BOGU jest modlitwa za bliźnich, a w szczególności za ludzi, którzy mocno zbłądzili. Kto prosi za swoimi braćmi, wprowadza w czyn podwójnie przykazanie miłości: „Będziesz miłował Pana Boga swego, całym swoim sercem…, a bliźniego swego jak siebie samego.” (por. Łk 10,27).

Prośmy Jezusa, Syna Boga, o dar miłości w Duchu Świętym, aby dusza nasza odczuwała nieustanne współczucie i solidarność we wszystkich ludzkich sprawach.

Modlitwa za świat jest możliwa, gdy punktem wyjścia będzie głęboka jedność z Bogiem i braćmi, na wzór Pana Jezusa Chrystusa, który siebie uczynił grzechem solidaryzując się z grzesznikami, aby się wstawić za nimi (por. 2Kor 5,21). Nie ma innej modlitwy wstawienniczej jak tylko ta, która jednoczy nas z modlitwą Jezusa w Getsemani i na Krzyżu za zbawienie świata. Jedynie Jezus może prosić za nas przekształcając świat. Dzięki temu, że we wszystkim członki Jego Ciała są z Nim zjednoczone a zarazem solidarne ze swoimi braćmi, objawia się zadziwiająca siła modlitwy wstawienniczej. Dlatego proszę o składanie w duchu wszystkich modlitw na ołtarzu Eucharystii.

Nasza modlitwa powinna być przepełniona dziękczynieniem, zgodnie ze słowami św. Pawła „O nic się już zbytnio nie troskajcie, ale w każdej sprawie wasze prośby przedstawiajcie Bogu w modlitwie i błaganiu z dziękczynieniem!” (Flp 4,6). Nie wystarczy jednak wielbić Pana Boga ze względu na to że jest dobry dla nas, ale przede wszystkim dlatego, że jest dobry Sam w Sobie. Zwróćmy się więc do Boga porzucając wszelkie zmartwienia i wszelkie spojrzenia na siebie samego, aby móc korzystać głęboko z życia samego Boga i być zdolnym pośród wszelkich nieszczęść do uczestnictwa w Jego wiecznej radości.

Na początku modlitwy uznajmy, że jest w nas mnóstwo różnych pragnień, które nas rozpraszają, i których zaspokojenie nie przynosi nam szczęścia, tylko chwilową przyjemność. Najgłębsze pragnienie naszego serca, pragnienie szczęścia może zaspokoić tylko BÓG. Sami tego nie potrafimy uczynić. Jak to może się stać?

Modlić się to znaczy wyruszyć w drogę do swego serca. Droga może wydawać się długa, trudna lub nawet niemożliwa do przebycia. Zdarzają się dni, kiedy trudności wydają się nam nie do pokonania. Drzwi są zamknięte, a klucz zagubiony. Bardzo chcielibyśmy otworzyć owe tajemne drzwi, za którymi przeczuwamy niewyraźne działanie Ducha Świętego. Ale po prostu zapominamy, że nie jest to w naszej mocy. Jedyne, czego się od nas wymaga, to zgoda na wolę Bożą. Duch Święty poprzez Sakramenty święte i Słowo Boże spotyka się z nami. Jego święte dłonie kształtują nasze serce, aby Syn i Ojciec mógł w nim zamieszkać (por. J14).